Jesienne zadumanie

Jesień piękna, złota zawitała do Pragi. Liscie poczerwieniały i pożółkły, cudnie jest. Tylko tęskno do najpiękniejszego miejsca na Ziemi o tej porze roku, do Bieszczad. I do domu. Cała jestem tęsknotą. Za domem i rodziną, za Krakowem: miasteczkiem i uczelnią, swiniarnią, która już nie istnieje, za 15tym piętrem i Błonaimi, bo piękne są o tej porze roku. I za wszystkimi bliskimi osobami. Większosć z nich i tak odjechała w nieznane, w przestrzeni rzeczywistej lub duchowej. I nawet gdybym chciała wrócić, to nie mam do kogo. I tak tkwię w nostalgii jesiennej, czasem mi w serduszko złoto i czerwono, a czasem zimno i deszczowo. Wszystko wokół wiruje i tętni życiem, tylko ja jakbym się zatrzymała, zamarzła z tymi myslami w głowie i nie mogę się od nich uwolnić. A moje mysli jak zaklęte, moje serce wraca do przeszłosci zamiast w przyszłosc spoglądać z nadzieją. Niech mnie ktos uszczypnie, albo pozwoli cofnąć się w czasie.